De sinds 1 januari 2012 geldende 150 km-norm voor ingekomen werknemers (hierna: expats) die opteren voor de 30%-regeling, vormt geen inbreuk op EU-recht en is evenmin in strijd met het gelijkheidsbeginsel onder de mensenrechtenverdragen EVRM en IVBPR. De 150 km-norm houdt dat de 30%-regeling slechts geldt voor expats die gedurende ten minste 16 van de 24 maanden vóór hun uitzending naar Nederland op meer dan 150 km hemelsbreed van de grens van Nederland hebben gewoond. Tot dit oordeel kwam onlangs Rechtbank Breda.
Een expat afkomstig uit Duitsland, stelde dat de 150 km-norm een indirecte discriminatie naar nationaliteit onder het EU-recht is en in strijd is met het gelijkheidsbeginsel onder het EVRM en het IVBPR omdat deze norm voornamelijk inwoners van noordelijk België en westelijk Duitsland treft.
Naar het oordeel van de rechtbank bestaat voor de aanscherping van de 30%-regeling een toereikende objectieve rechtvaardiging, te weten het tegengaan van onbedoeld ruim gebruik. Expats die vlak over de grens wonen, hoeven niet noodzakelijkerwijze te verhuizen; zij zouden ook kunnen reizen tussen woon- en werkplaats. Het indammen van onbedoeld gebruik is naar het oordeel van de rechtbank een legitieme doelstelling van algemeen belang. Bovendien gaat de 150 km-norm als inperkingsmaatregel naar het oordeel van de rechtbank niet verder dan voor het bereiken van de doelstelling noodzakelijk is.
Opmerking
De 30%-regeling is een belastingfaciliteit voor werknemers die zijn aangeworven uit het buitenland en die beschikken over schaarse, specifieke deskundigheid (ingekomen werknemers) en op werknemers die naar het buitenland zijn uitgezonden (uitgezonden werknemers). Met het oog op de extra kosten (o.a. huisvesting) kan aan die werknemers een belastingvrije vergoeding van maximaal 30% van het loon worden uitbetaald.
Bron: Rechtbank Breda, 8-11-2012, nr. 12/2829 (gepubliceerd 23-11-2012).